JETA KA SHUMË SFIDA
A janë sfidat e jetës të pafundme?
Jo sigurisht se jo, ngaqë një ditë, në gjdo fytyrë te frikësuar do shfaqët buzëqeshja dhe lumturia do ngrohë shpirtin e gjdo njeriu.
Ka raste të shumëta ku njerzit ankohën për jetën që e jetojnë, por edhe disa nuk kanë, strehim , nuk kanë familja, dhe nuk ankohen kurrë, derisa e derisa dikujt i mungon prehri nënës dhe duart e saj të arta që përkdhelnin kokën por megjithatë ata ngritin kokën dhe ndihën krenar për nënën që kishin.
E tek disa lotët nuk u thanë kurrë, o me arsyje, o pa arsyje, megjithatë shpresa mbizotëroi gjithmonë mbi ta.
Përpekja për ti realizuar ëndrrat nuk u shua kurrë, edhe pse shumë herë dështova, vetën kontrrollova dhe asnjëherë nuk u dorëzova.
Shpresat, ëndrrat, frikën dhe gjëjën më të vogël që më përkiste dhe më përket , ja shfaqi ditarit tim, i cili është i vetmi që mbanë sekretet, i cili më frymëzon të mos dorëzohem kurrë, i cili asnjëherë nuk u lodh qoftë për brengën më të vogël, mllefin dhe gjdogjë tjetër që më përket.
Persona besnikë ka por nuk e tregojnë vetën, ngaqë gjuha u është mësuar të flet dhe të mos mbaj sekretet e kujt do qoftë!
Shumë e shumë herë befasohesh me jetën që po jeton, nuk beson dhe nuk do të jesh ajo që je, ngase ëndrrat tua janë të pafundme të cilat duan shumë përpjekshmëri, dhe përkatësisht punë.
Edhe njerzit lëndojnë ngaqë duan vetëm lumturinë e tyre, dhe ata me poshterësinë e tyre të sjellin në gjendjën e një zogu pa krahë i cili nuk i humb shpresat dhe perpiqet të gjejë folën dhe ngrohtësi.
Të bëjnë të mos qeshesh dhe të thonë qesh, dhe ti shumë herë befasohesh dhe hynë në dyshime e thua ” A janë këta njerz!? ”
U jep gjithçka nga vetja dhe prap nuk u mjafton ngaqë vetëm lumturia për vete ju mjafton, nëse tjetri nuk është i lumtur atyre nuk u intereson.
Je e lodhur nga jeta por kurrë nuk dorëzohesh , përpiqësh me të gjitha fuqitë nga tjerët të dallohësh, por është i rallë momenti që mund ta arrish ngase ka shumë punë që të mbesin në gjysmë..!
Për ti realizuar ëndrrat nevojitët vetëbesim sepse me përpjekjet e tua do përfundosh në fitim.
-ÇFARË DUA UNË-
Çfarë do ti!? Çfarë të mungon ty!? Pyetja e vazhdimisht e cila drejtohet drejt meje.
Unë të them se dua pasurinë, e adhuroj pasurinë.
Pra jam adhuruese e pasurisë, jo e asaj që i thoni ju, jo,jo nuk e kam fjalën për para, ngase paraja për mua është thjesht një fjalë e pavlerë.
Pasuri është lumturia, dashuria, rrespekti , megjithatë të jesh i rrethuar nga librat.
Imagjinoj vetëvetën një shtëpi, në mes të një mali, shtëpi e ngrohtë, dhe e përbër vetëm nga një dhomë.
Kudo që të shikoj e gjithë dhoma të jetë e mbushur me libra, dhe në një tavolinë të jetë fleta dhe lapsi, pa dyshim nuk kam hamendje se nuk i njihni, ata janë shokët e mijë, vetë jeta, dhe ti tregoja gjithçka, gjdo brenge , gjdo humbje, përkatësisht gjithëcka që më përket mua.
Të dilja në kopsht dhe të bërtisja ” Kjo është gjithëcka që dua, pra kjo më bën të ndihem e lumtur.
PO THUA
Po thua se është e çuditshme nocioni “botë” , apo vetë bota?
A janë të çuditshëm njerzit apo vetë veprat e tyre?
Arroganca që po përkonë në ketë kohë është tejet e brishtë, e cila po shkatërronë edhe raportet më të mira që egzistonin.
Dikur njerzit nuk dorëzoheshin lehtë, por tani!? Dorëzohën që në disfatën e parë. Përpjekshmëria për ta parë vetëm vetën të lumtur, po shkatërron!
Dashuria që dikur për njëri-tjetrin egzistonte, më nuk egziston, ngaqë urrejtja është shtuar gëzim nuk ka më. Disa jetojnë qoftë me të vetmën shpres, por disa vetëm me vetminë.
Fatin fajësojnë edhe pse faj nuk ka por unë u jap një ide e cila efekt ka: Nuk është e nevojitshme të dorëzohësh edhe pse mund të rrezohësh, edhe nëse gjithëçka shkatërrohët , ringritja duhët të mbizotërohet.
Njeriu duke pasur mundësinë që të jetë trëndafil, shkatërron gjithëçka , dhe thesht bëhët therrë.
