Aktivistja Aida Çoroviç mbrëmë në Beograd tha se Ratko Mlladiq dhe qëndrimi i tyre ndaj krimeve të luftës janë çelësi “për rimëkëmbjen e Serbisë” dhe deklaroi se rimëkëmbja fillon në momentin që Serbia “e shikon veten me krenari në sy dhe thotë se Mlladiqi është një kriminel lufte i dënuar dhe kur ajo thotë se kemi kryer krime lufte”.
Duke folur për situatën në Serbi dhe duke përmendur skandalet për të cilat opozita dhe organizatat joqeveritare serbe akuzojnë regjimin e Aleksandër Vuçiqit, ajo theksoi se këto janë të mundshme “vetëm sepse Ratko Mlladiqi është hero dhe se ne jemi zhytur në fashizëm”.
Duke kujtuar se rënia e Adolf Hitlerit filloi kur ai filloi “të mblidhte djem gjermanë dhe të gërryente fundin e vaskës gjermane”, Çoroviç vlerësoi se njerëzit që mbrojnë muralin dhe lavdërojnë Mlladiqin janë ato që Vuçiqi “gërryen” dhe se kjo paralajmëron fundin e tij.
Ajo tha se antifashistët do të fitojnë, sepse ata janë të shtyrë nga dashuria e vërtetë për të tjerët dhe shtoi, duke iu referuar qytetarëve që brohorisin emrin e Mlladiqit gjatë mitingut, se ajo i do edhe ata dhe se i vjen keq që nuk kanë dashuri.
“Ata janë vetëm, urrejnë dhe frikësohen dhe për këtë do të humbasin. Këtë që po e bëjnë, e bëjnë nga pafuqia”, theksoi Çoroviç.
Regjisori serb Stevan Filipoviq deklaroi se shteti i Serbisë qëndron pa mëdyshje pas kriminelëve të luftës dhe theksoi se për të murali më i madh është regjimi i presidentit serb Aleksandar Vuçiq dhe se ai është “monument i viteve 1990”.
Qindra aktivistë qytetarë, profesorë universiteti, gazetarë dhe organizata joqeveritare “Gratë në të zeza” morën pjesë në tubimin e mbajtur në sheshin në fillim të rrugës ku ndodhet murali kushtuar Mlladiqit.
“Gratë në të zeza” mbanin një pankartë ku shkruhej: “Nuk do ta harrojmë kurrë gjenocidin në Srebrenicë”.
Qytetarëve iu shpërnda një karikaturë ku shihet presidenti serb duke u fshehur pas një fundi të madh të grave ku shkruhet “Këshilli i Shtëpisë”, duke aluduar në deklaratën e Vuçiqit se banorët e ndërtesës ku ishte murali duhet ta heqin vetë muralin, gjë që u interpretua nga publiku si transferimi i përgjegjësisë për heqjen e muraleve nga shteti te qytetarët.
Ashtu si ditët e mëparshme, murali ruhej nga një grup prej njëzet të rinjsh me rroba civile, por edhe nga forca të shumta policie të pajisura për të shpërndarë demonstratat, ndërsa në të gjitha rrugët anësore përreth muralit kishte disa dhjetëra të rinj dhe një numër i madh i efektivëve të policisë.
