Nga Behxhet Jashari
“Tre krisma topash të Pikomillinit mbi Shkup, ose 329 vite nga djegia e qytetit”
Nga Vatikani do të emërohet për administrator i Kosovës. Megjithatë, ai territorin e Kosovës nuk e quante Iliri, as Dardani, as Kosovë, e as Shqipëri, pasi që dihet se në shekullin XVII emri shqiptar e Shqipëri ishte në përdorim intensiv. Por, ai Kosovën e quante Mbretëri e Serbisë, ndërsa veten e quante administrator i gjithë Mbretërisë së Serbisë. Në atë kohë edhe pse njihej emri shqiptar, ai veten e tij e quante Pjetër Bogdan Maqedonasi (Petro Bogdano Macedone)[6]. Për çudi, atij nuk i kishte penguar Serbia që kishte pushtuar mbi gjysmën e tokave shqiptare[7]. Bogdani ishte misionar i Propaganda Fide-së (Kuvendit të propagandës) në Vatikan. Aktiviteti i Pjetër Bogdanit për qëllimet e Propaganda fide-sëqartë u vërejt edhe gjatë aventurës së tij masakruese në vitin 1689, ku mori pjesë në gjenocidin kundër popullatës myslimane shqiptare në trojet etnike shqiptare së bashku me Karposhin dhe Pikollominin, gjë që do të shohim në vazhdim të këtij punimi.
Pse Bogdani së bashku me ato grupe shqiptarësh katolikë të asaj kohe u inkuadruan në atë kryqëzatë katoliko-protestante-sllave kundër myslimanëve shqiptarë, duke e ndihmuar Pikollominin dhe Karposhin në ato sulme dhe masakra të pista? Për të gjitha këto më gjerësisht do të shohim në vijim.
Në këtë periudhë të shek XVII kryengritësit sllavë (bullgarë, serb e maqedonas) nga jugu i Ballkanit, duke i konsideruar austriakët si çlirimtarë, së bashku me grupet katolike, do t’iu bashkëngjiten ushtrisë së Pikollominit kundër ushtrisë osmane, e jo vetëm kaq, por edhe kundër popullatës myslimane shqiptare e turke, etj. Thuhet se “diku në Karadag (në veri të Shkupit), Karposhi me ushtarët e tij do t’i bashkëngjitet Pikollominit, i cili do të urdhërojë që Shkupi të digjet”[8]. Ata ishin të bindur se austriakët do t’iu ndihmonin atyre në “çlirimin nga osmanët”. Shkupi ishte caku, me që ishte edhe kryeqendra e pjesës evropiane e Perandorisë Osmane dhe qendër e atëhershme kulturore e qytetëruese islame… Pohonin se ky ishte rast, gjoja për hakmarrje kundër osmanëve për shkak të rrethimit të Vjenës që kishte ndodhur në vitin 1683! Megjithatë, qëllimi ishte për të shkatërruar sa më shumë vendbanime myslimane shqiptare dhe të mbyten sa më shumë njerëz të cilët nuk mendonin si pikollominët, bogdanët, karposhët e të ngjashëm me ta… Keqbërësit e këtillë nën udhëheqjen e Karposhit do t’a shfrytëzonin këtë rast për t’i sulmuar vendasit myslimanë shqiptarë si në: Kriva Pallankë, Kratovë, Kumanovë, Karadag, Kaçanik, etj. Me të dëgjuar për aktivitetet e Karposhit, Pikollomini përmes një letre dërguar mbretit austriak Leopoldit I do të kërkojë që ai t’a pranojë Karposhin si një princ dhe t’a dekorojë atë me qëllim të realizimit të synimeve strategjike në teren[9]!
Referenca
[1] FERRAJ, Hysamedin, “Skicë e mendimit politik shqiptar”, Logos-A, Shkup, 1999, f. 87.
[2] ТАШКОВСКИ, Драган “Карпошевото востание”, Култура, 1951, f. 22. Po ashtu shih: Јован Поповиќ, “Војна у Србији 1689 године”, f. 54 dhe Мита Костиќ, “Спаливање Скопла 26 и 27 октобар 1689 год.”, Стара Србија, Скопле, 1922.
[3] ТАШКОВСКИ, Драган “Карпошевото востание”, Култура, 1951, f. 23-24.
[4] Jezuitët ishin një sekt të cilët kishin obligim përhapjen sa më efikase të katolicizmit. Kjo ishte një lëvizje katolike të cilën në vitin 1534 e themeloi ushtaraku dhe teologu Ignjacio Lojola (1491-1556). Kah fundi i shekullit XIX, rendi jezuit u inkuadrua edhe në fushatën raciste dhe më vonë edhe në atë nacional-socialiste kundër hebrenjve. Ata u inkuadruan edhe në formimin e kampeve famëkeqe të koncentrimit. Shih: MURTEZAI, Ekrem, “Fjalor i feve”, Rilindja, Prishtinë, 2000, f. 162.
[5] BOGDANI, Pjetër, “Çeta e Profetëve”, shkalla II, ligjërata III, paragrafi 3, Prishtinë, 1990. f. 60-61.
[6] IBRAHIMI, Nexhat, ‘Islami në trojet Iliro-shqiptare gjatë shekujve’, Logos/A-Shkup, 1999, f. 108-110.
[7] IBRAHIMI, Nexhat, ‘Islami në trojet Iliro-shqiptare gjatë shekujve’, Logos/A-Shkup, 1999, f. 98-99.
[8] ТАШКОВСКИ, Драган “Карпошевото востание”, Култура, 1951, f. 24.
[9] ТАШКОВСКИ, Драган “Карпошевото востание”, Култура, 1951, f. 23-24.
