Dy muaj pas sulmeve të Parisit, Belgjika është në mes të një debati të ankthshëm për radikalizimin islamik. Ka zemërim në Molenbeek, lagjen e Brukselit që ishte shtëpia e tre prej sulmuesve, për planet e qeverisë që të kontrollojë shtëpi më shtëpi. Ndërsa një ish-zyrtar i lartë i policisë, paralajmëroi se dështimi i Belgjikës në integrimin e pakicës së saj muslimane ka krijuar de facto një “sistem apartejdi”.
Në një akademi policie në periferi të Brukselit, rekrutët e rinj stërviten në terren duke praktikuar teknika të reja. Janë 40 të tillë, të gjithë të rinj tek të njëzetat, burra dhe gra, por ajo që vihet re menjëherë është se ata kanë një të përbashkët, janë të gjithë të bardhë.
Në mbikqyrje të tyre është Paul Jacobs. Për 20 vjet ai është marrë me ankesat për diskriminim në policinë belge dhe klasës së tij po i mëson edhe “komunikimin ndërkulturor”.
Në klasë diskutohet se pse kaq shumë të rinj belgë shkojnë të luftojnë në Siri – një proporcion më i lartë se në çdo vend tjetër të Europës, në krahasim me popullsinë. Dhe debatet janë të nxehta, kur Suhaila, e vetmja rekrute jo e bardhë, me origjinë marokene, si shumë muslimanë të tjerë belgë, thotë se mund ta kuptojë përse shumë të rinj muslimanë bëhen xhihadistë.
“E gjithë klasa kishte një reagim të fortë”, rrëfen Jacobs. “Ishte hera e parë që ata flisnin me dikë që kishte origjinë marokene.
Për një vizitor në Bruksel, ku më shumë se një e katërta e popullsisë është muslimane, ky fakt është i habitshëm. Por, jo për Paul Jacobs.
“Jam pak i frikësuar të përdor këtë term”, thotë ai. “Por, unë mendoj se jetojmë në një sistem apartejdi. Ne kemi geto të vërteta. Dhe ajo që është më e rëndësishme dhe më e rrezikshme nuk është se njerëzit jetojnë në lagje të ndara, por mentaliteti i getos”, thotë ai.
***
Çështja sesi belgët me origjina të ndryshme mund të jetojnë së bashku është bërë më alarmante që nga sulmet e Parisit, dhe nga pretendimet e medias se lagje të tilla si Molenbeek janë vatra të ekstremizmit islamik.
Nxënësit e një shkolle në Bruksel Koninklijk Atheneum Anderlecht, ku 80 për qind e nxënësve janë muslimanë, realizuan një video ku thoshin se dëshironin ta jetonin jetën së bashku, pavarësisht origjinës së tyre.
Drejtori Erik Van Den Berghe, është rritur në Molenbeek. “Vërtet me pëlqente shumë mjedisi ndërkulturor në lagje dhe unë luaja basketboll e futboll me të gjitha grupet etnike dhe me fëmijë nga besime të tjera”, thotë ai.
Por, prej asaj kohe, shumë besojnë se karakteri i Molenbeek është bërë më islamik.
“Njerëzit në Bruksel jetojnë krah për krah, por nuk e takojnë shpesh njëri-tjetrin”, thotë Sarah Turine, këshilltare lokale për rininë.
Ajo mendon se ndasitë janë përforcuar pasi shumë të rinj belgë me origjinë marokene e turke kanë reaguar ndaj ndjesive anti muslimane pas 11 Shtatorit, duke i sfiduar ato dhe duke përshtatur një identitet më të rreptë fetar.
“Të rinjtë duan një identitet musliman, thotë ajo, “ por shumë nuk e kanë lexuar Kuranin dhe kështu identiteti është bërë çështje sloganesh – që vajzat duhet të veshin xhihab dhe djemtë duhet të lënë mjekër”.
Janë këto gjëra që shfrytëzohen nga rekrutët islamistë që kanë në shënjestër këta të rinj, sidomos.
Malika Saissi, nënë e katër fëmijëve, që organizon aktivitete sociale për gratë në Molenbeek thotë: “Për 20 vjet kam parë gra që frikësoheshin se fëmijët e tyre nuk do ia dilnin në shkollë, se do t’i hynin drogës. Por, këto gra nuk llogarisin më çështje të tilla. Sot, ato druhen për një gjë mbi gjithçka – se djemtë e tyre mund të bëhen terroristë”.
Një grup grash muslimane, disa prej të cilave i kanë djemtë në Siri, kërkuan takim me ministrin e Brendshëm të Belgjikës, pas sulmeve të Parisit, për të diskutuar mënyrat sesi parandalohet radikalizimi.
Por, ato thonë se ministri nuk iu përgjigj atyre e dërgoi një përfaqësues, e prej asaj kohe, nuk e ka vizituar Molenbeek-un.
Ato janë të zhgënjyera se në komentet e tij që kanë bërë xhiron e botës për kërcënimin terrorist, Jambon ka thënë se kërkon të “spastrojë” Molenbeek-un dhe se do të organizojë kontrolle shtëpi më shtëpi.
“E vetmja gjë që dëgjoj nga drejtuesit politikë është represioni- “spastrimi”, thotë një organizatore e takimeve me gratë, veterane e fushatës për integrimin e pakicave.
“Nëse ju i thoni “spastrim” njerëzve që edhe kështu nuk ju besojnë, cili do të jetë reagimi i tyre? Ajo që mungon tani është një program i duhur parandalimi me anë të të cilit njerëzit të kuptojnë problemin dhe të ftohen për ta diskutuar atë”.
Përgatiti: Juli Prifti
/tesheshi.com/
