Shpresa Purde Memedi:
Të dashur miq, nga cikli ,,Fate njerëzish” veçoj poezinë që ia kam dedikuar vogëlushes nga Siria
HI DHE TMERR!
Plagë lufte…
Zemra të pllakosura
Shpirtra të helmuar
,,Përkundin lagjen në ëndërra…”!
Jo! këtu nuk ka ëndërra!
Këtu nuk ka qetësi!
Këtu nuk ka butësi!
Vetëm janë, kokat që shpërndajnë
Neverinë rrotull!
Kush ta dridh fortë gjumin fëmijëror
Moj siriane e vogël?!
Moj siriane e mjerë!?
Vragë llahtarosjesh në fytyrën e butë të bekuar!
Plagë vulosjesh nga fytyra në lëndim
E harruar!
Në dëshpërim, duart e vegjël gjithnjë
Lartë qëndrojnë…!
Lutje në heshtje nga sytë e zinj….!
Simbol i së humburës liri si fëmijë!
Viktimë e mjerë në këtë batërdi!
Mercenarët me mërinë
Nuk kanë frikë as Perëndinë
Pa pendesë djegin fëmijërinë!
Me tym baroti ushqejnë
Mushkërinë!!
Pamja e zymtë e fytyrës sate
Gjithë botën rrotull kaloi
Por ja që ende ndërgjegjen e fjetur
Të njeriut ,,të vogël” të shekullit nuk zgjoi!!
Të dashur miq, nga cikli i ri për botim veçoj poezinë
KËRKOJE!
Kërkoje një përqafim të sinqertë
Nën krahët e asaj zemre!
Nën krahët e asaj femre!
Fytyrë ëmbël, nga nuri krijuar
Që thellë prek në ndjesinë
E haruar!
Kjo ndjesi në gji shkumuar
Fle qetë, si vullkan i fashitur
Në jermi mbaruar!
Engjëll! Zërin nuk ta dëgjon kush!
Në këtë shurdhëri!
Engjëll! Syri gjum nuk ka
Në këtë paskajshmëri!
Kur ta takoje!
Një përqafim shkrepës ëndërroje
Të shpërthejë si shadërvan
Në zemrën e ngrime të kësaj nate
Nën ethet e hidhura të kësaj nate
Si specë djegës në buzë!!
Por sërish…
Zërin nuk ta dëgjon kush!Engjëll!
Se koha është ndalur këtu!
Buzëqeshjen e saj me ngulm
Shiqimet kërkojnë
Nuk e len dot!
Nuk e gjen dot!
Të kujtojnë përqafimin
E një tingulli të perëndimit
Tingujt miqëdashës
Të falin gëzimin
Një fëtyrë ëmbël!Të falën mashtrimin!
Engjëll! Zërin s’ta dëgjon kush në këtë
Shurdhëri!
Engjëll! Mëkatin s’ta kupton kush në këtë
Marrëzi!!
Të dashur miq, nga cikli ,,Valë kujtimesh” veçoj poezinë e syve që shiqojnë me dhembshuri kur janë në shtratin e vdekjes
LUTJA
Sytë që lusin për shpëtim,
Kur vdekja është pranë,
Dëshpëruese në melankolinë e këputur,
Një vulosje sterrë e ironisë!
Pse vjen o ironi shekullore,
Në çaste kur shpirti urren dhe vuan?
Era jote e pakëndëshme shkatërron,
Çdo gjë deri në palcë!
Ankthi i madh i lemeris shpirtrat,
Që lusin për shpëtim,
Por ti nuk njeh lutje!
Ligji yt mizor, është qyqar dhe i prerë
Unë i them asaj largohu nga shpirtrat që i dua!
Por tinëzarja shekullore vazhdon me ngulm!
Punën si horr! Mjegullor!Fantazmë averze!
Punë neverie!
Ashtu ka qenë sot dhe e njëjta batërdi,
Do të jetë edhe në mot!
Qëndrimi yt madhështor
Nuk njeh falimentime, por vetëm
Sakrifica dhe fitore ndaj jetës
Nën ankthet e ditës
Që mjerisht lut për një shpresë të vogël
Një frymë! E cila quhet jetë!
